دستهبندی دیگری که در این زمینه وجود دارد نحوهی اطلاعرسانی سیستم اعلام حریق است. این سیستمها به دو روش انفرادی و مرکزی، اطلاع رسانی را انجام میدهند؛ اما این سیستمها چه تفاوتی با یکدیگر دارند؟
سیستم اعلام حریق مرکزی
در این سیستم، حریق از همان لحظات اولیه تشخیص داده میشود و به ساکنین و آتش نشانی اطلاع داده میشود. در سیستم اعلام حریق مرکزی، سیستم اصلی در محلی دور از دسترس نصب میگردد اما اجزای مختلف آن، شامل آشکارسازها و شاسیها در نقاط مختلف ساختمان نصب میشوند. اطلاعات توسط این اجزا دریافت شده و به کنترل پنل مرکزی فرستاده میشود تا فرایند اطلاع رسانی حریق به ساکنین انجام گردد.
سیستم اعلام حریق انفرادی
در سیستم اعلام حریق انفرادی، به محض اینکه وقوع حریق احساس شود در همان محل به وسیلهی صدای آژیر و چراغهای چشمکزن، وقوع حریق به افراد حاضر در محل اطلاع رسانی میگردد.
سیستمهای اعلام حریق دستی و اتوماتیک
تفاوت سیستم های اعلام حریق اتوماتیک با دستی در نحوه تشخیص حریق توسط آنهاست .در سیستم دستی اعلام حریق به وسیلهی شاسی انجام میشود و فشار این کلید وابسته به حضور انسان در آن فضاست . درواقع سیستم دستی برای فضاهایی است که معمولاً افراد در آن حضور دارند. سیستم اعلام حریق دستی برای فضاهایی که ممکن است مدتهای طولانی افراد در آن حضور نداشته باشند کاربرد ندارد.
در مقابل سیستم اتوماتیک نسبت به علائم حریق حساس است و با تشخیص این علائم، از راههای مختلف مانند آژیرهای خطر، تماس خودکار با آتش نشانی ، باز کردن درهای خروج اضطراری که در حالت عادی قفل هستند و مواردی از این قبیل حریق را اطلاع رسانی میکند و در کنترل آن نقش تعیینکننده ای دارد.
بررسی سیستم اعلام حریق اتوماتیک نسبت به سیستم دستی، وابستگی چندانی به تشخیص انسان ندارد.
زون به معنی قسمت، قسمت بندی یا بخش بندی می باشد.
برای این که بتوانیم محل حریق را در سریع ترین زمان تشخیص دهیم، بایستی ساختمان تحت پوشش را به قسمت هـــای مختلف تقسیم کنیم.
بطور مثال: اگر در یک ساختمان ۸ طبقه هر طبقه را به یک زون اختصاص دهیم، وقتی خطری یا خرابی در یک زون مثلاً زون پنجم پیش آید، به سادگی متوجه می شویم اتفاق در طبقه پنجم که قبلاً این شماره زون را به آن طبقه اختصاص داده ایم، رخ داده است.
سیستم اعلان حریق جهت اطلاع رسانی از وقوع حریق و صدور فرمان به سه گروه آدرس پذیر، متعارف و بدون سیم (وایرلس) تقسیم میشوند که هر یک از این سامانهها به دو گروه خودکار و دستی تقسیم میشوند.
در مدل دستی، شستی اعلام حریق، تنها منبع تشخیص حریق است. تشخیص حریق در اینگونه سیستمها فقط به انسان سپرده شده است و در مکانهایی که انسان حضور ندارد، کاربردی ندارند.
اما سیستمهای اعلان حریق خودکار، وابستگی کمتری به تشخیص انسان دارند. سیستمهای خودکار، به دو گروه آدرسپذیر، و غیر آدرسپذیر تفکیک میشوند. در سیستم آدرسپذیر، علاوه بر اعلان حریق، محل دقیق وقوع آن نیز مشخص میشود. در سیستمهای متعارف چندین دتکتور که یک منطقه از ساختمان را بوشش می دهند در قالب یک مدار به هم پیوسته و به تابلو کنترل مرکزی وصل میشوند پس هر مدار نمایندهٔ یک منطقه است