سیستم اعلام حریق چیست؟
یک سیستم اعلام حریق دارای چند دستگاه است که با یکدیگر کار می کنند و در صورت وجود دود، آتش، منوکسید کربن و سایر شرایط اضطراری آن ها را تشخیص داده و از طریق تجهیزات صوتی و بصری به مردم هشدار می دهند.
این هشدار ها می توانند به صورت اتوماتیک توسط دتکتور های دودی و دتکتور های حرارتی فعال شوند و یا با کمک شستی اعلام حریق، در نقاط مخصوص فعال سازی اعلام حریق، به صورت دستی فعال شوند. هشدار ها می توانند زنگ های موتوردار و یا بوق های قابل نصب بر روی دیوار باشند. آن ها همچنین می توانند بلندگوهایی باشند که از طریق آن ها، هشدار و در ادامه پیام صوتی به منظور تخلیه محل و هشدار دادن به افراد داخل ساختمان به منظور عدم استفاده از آسانسورها پخش شود.
بلندگوهای مربوط به اعلام حریق می توانند بسته به کشور محل استفاده و همچنین تولید کننده آن ها، با فرکانس های خاص و درجات صدای متفاوت شامل کم، متوسط و زیاد تنظیم شوند. بیشتر سیستم های اعلام حریق در اروپا، صدایی شبیه صدای آژیر با فرکانس های متناوب دارند.این دستگاه ها در آمریکا و کانادا می توانند صدایی پیوسته داشته باشند و یا از کد های مختلف مانند کد 3 استفاده کنند. همچنین دستگاه های اعلام حریق می توانند برای حجم های مختلف صدا تنظیم شوند. ساختمان ها کوچک تر، دستگاه ها را با حجم صدای کم و ساختمان های بزرگ تر دستگاه ها را با حجم صدای بیشتر تنظیم می کنند.
طراحی سیستم اعلام حریق
پس از این که اهداف محافظت در برابر آتش مشخص شد- این کار با در نظر گرفتن کمترین حد لازم از محافظت در برابر آتش که توسط ضوابط ساخت وساز ساختمان ها، شرکت های بیمه و سایر سازمان های مسئول دیکته می شود انجام می گیرد- طراح سیستم اعلام حریق، متعهد می شود تا اجزای لازم، آرایش آن ها و رابط های لازم را به منظور دست یابی به اهداف پیش بینی شده مشخص کند.
تجهیزاتی برای کار انتخاب می شوند که به طور مشخص برای دست یابی به اهداف پروژه تولید شده باشند و همچنین انتظار می رود تا روش های نصب به صورت استاندارد در مرحله طراحی مشخص شوند. در ایالات متحده، ضوابط ملی اعلام حریق که توسط انجمن ملی حفاظت در برابر آتش(NFPA) ارائه شده دستورالعملی جامع برای نصب سیستم های اعلام حریق به شمار می رود و به طور گسترده مقبول است و مورد استفاده قرار می گیرد. در کانادا، استاندارد سیستم های اعلام حریق ULC می باشد. استاندارد معادل در بریتانیا BS 5839 Part 1 است.
EN 54 استانداردی اجباری برای تشخیص آتش و سیستم های اعلام حریق در اتحادیه اروپا به شمار می رود که هدفش ایجاد استاندارد های فنی هماهنگ می باشد به طوری که با کمک این استاندارد ها بتوان محصولات مرتبط با این زمینه را سنجید و گواهی کرد. این کار از طریق مرجعی دارای صلاحیت به نام Notified Body یا NB انجام می گیرد. هر محصول مرتبط با حفاظت در برابر آتش باید استاندارد هایی را که در EN 54 ذکر شده رعایت کند تا بتواند علامت گواهی نامه CE را بر روی خود داشته باشد. به همین ترتیب تنها دستگاه هایی که دارای این گواهی نامه باشند می توانند درکشور های مختلف اتحادیه اروپا تحویل داده شده و در آن جا نصب شوند. از این استاندارد به طور گسترده در سرتاسر جهان استفاده می شود.
